Zadaniowy czas pracy polega na określeniu przez pracodawcę konkretnych zadań zadań, jakie pracownik ma wykonać. Pracodawca zwolniony jest z kontrolowania i ewidencjonowania czasu pracy. Powinien jednak prowadzić ewidencję urlopów, dni wolnych, itp. Prawidłowe określenie zadań pozwala uniknąć wypłaty dodatkowego wynagrodzenia za godziny nadliczbowe.
Jednak należy tak określić zadania, aby pracownik miał możliwość ich wykonania w czasie odpowiadającym etatowi. W przeciwnym razie ( zgodnie z orzecznictwem sądowym) pracownikowi przysługuje mu dodatkowe wynagrodzenie za godziny nadliczbowe.
Zadaniowy czas pracy nie może dotyczyć każdej pracy. Zgodnie z art. 140 kp wprowadzenie takiego systemu uzależnione jest od rodzaju wykonywanej pracy, jej organizacji lub miejsca wykonywania. Informacja o wprowadzeniu zadaniowego czasu pracy powinna zostać umieszczona w regulaminie lub w umowie o pracę.
Zgodnie z wyrokiem SN przesłankami warunkującymi wprowadzenie zadaniowego czasu pracy są:
- brak możliwości precyzyjnego ustalenia momentu rozpoczęcia i zakończenia pracy,
- brak możliwości kontrolowania i ewidencjonowania czasu pracy pracownika, ze względu na wykonywanie jej poza zakładem pracy (np. przedstawiciel handlowy, akwizytor, listonosz),
- wykonywanie pracy poza normalnym rytmem funkcjonowania zakładu, gdy decydującym czynnikiem dla wykonania pracy jest indywidualne zaangażowanie pracownika (np. menedżer),
- koncepcyjny, naukowy charakter pracy (np. programista, architekt),
- prosty charakter pracy, w której najważniejszy jest osiągany efekt (np. serwis sprzątający),
- istotne zmiany w poziomie zapotrzebowania na pracę (praca zależna np. od ilości zamówień).
Poniżej przepisy kp w tym temacie:
Art. 140. W przypadkach uzasadnionych rodzajem pracy lub jej organizacją albo miejscem wykonywania pracy może być stosowany system zadaniowego czasu pracy. Pracodawca, po porozumieniu z pracownikiem, ustala czas niezbędny do wykonania powierzonych zadań, uwzględniając wymiar czasu pracy wynikający z norm określonych w art. 129.
Art. 129. § 1. Czas pracy nie może przekraczać 8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym 4 miesięcy, z zastrzeżeniem art. 135-138, 143 i 144.
- 2. W każdym systemie czasu pracy, jeżeli jest to uzasadnione przyczynami obiektywnymi lub technicznymi lub dotyczącymi organizacji pracy, okres rozliczeniowy może być przedłużony, nie więcej jednak niż do 12 miesięcy, przy zachowaniu ogólnych zasad dotyczących ochrony bezpieczeństwa i zdrowia pracowników.
- 3. Rozkład czasu pracy danego pracownika może być sporządzony – w formie pisemnej lub elektronicznej – na okres krótszy niż okres rozliczeniowy, obejmujący jednak co najmniej 1 miesiąc. Pracodawca przekazuje pracownikowi rozkład czasu pracy co najmniej na 1 tydzień przed rozpoczęciem pracy w okresie, na który został sporządzony ten rozkład.
- 4. Pracodawca nie ma obowiązku sporządzania rozkładu czasu pracy, jeżeli:
1) rozkład czasu pracy pracownika wynika z prawa pracy, obwieszczenia, o którym mowa w art. 150 § 1, albo z umowy o pracę;
2) w porozumieniu z pracownikiem ustali czas niezbędny do wykonania powierzonych zadań, uwzględniając wymiar czasu pracy wynikający z norm określonych w § 1; w takim przypadku rozkład czasu pracy ustala pracownik;
3) na pisemny wniosek pracownika stosuje do niego rozkłady czasu pracy, o których mowa w art. 1401;
4) na pisemny wniosek pracownika ustali mu indywidualny rozkład czasu pracy.
- 5. Jeżeli w danym miesiącu, ze względu na rozkład czasu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym, pracownik nie ma obowiązku wykonywania pracy, przysługuje mu wynagrodzenie w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę ustalane na podstawie odrębnych przepisów; w przypadku pracownika zatrudnionego w niepełnym wymiarze czasu pracy wysokość tego wynagrodzenia ustala się proporcjonalnie do tego wymiaru czasu pracy.